Zwem- en duikeenden, zeeëenden en zaagbekken

Zwemeenden

Duikeenden

Zeeëenden


Zaagbekken


Andere eenden





Zwemeenden

 
Wilde eend Anas platyrhynchos
(E)Mallard
, (D)Stockente

Beschrijving:
De wilde een is een zwemeend. De woerd heeft in zijn winterkleed een glanzend groene kop met een smalle witte halsband, een bruine borst, lichtgrijze onderdelen en een zwarte achterkant met enkele krulveren en witte staartpennen. De snavel is groen tot geelachtig. Het eendje is bruingevlekt en heeft een geelachtige snavel, een donkere rug en bruine zijden. De poten zijn oranje. De grootte is 58 cm en het gemiddelde gewicht is ongeveer 1000 gram.
 Biotoop: Wilde eenden komen in en buiten het broedseizoen overal voor. Ze hebben een voorkeur voor rustige, begroeide waterpartijen en nestelen ook bij rivieren en in steden. In het broedseizoen gaan de woerden naar grotere wateren om daar veilig te ruien. Tijdens de rui kunnen zij namelijk enige tijd niet vliegen.
 Voorkomen: Nederland. In strenge winters trekken Nederlandse eenden naar het zuiden.
 Gedrag/leefwijze: In de herfst vormen wilde eenden groepen van soms meer dan 1000 dieren op grote wateroppervlakten, van waaruit ze zich ’s avonds verspreiden om voedsel te zoeken. De vogels overwinteren op ijsvrij water of aan de kust; sommige trekken weg, andere blijven. Wilde eenden eten rusten overdag en fourageren ’s nachts onder andere op landbouwgronden. In de ochtend vliegen ze weer terug naar hun dagverblijven op en bij meren, plassen, poelen en sloten..
 Voortplanting: Paartijd: In de wintermaanden worden paartjes gevormd.
Broedtijd: maart tot juni
Aantal legsels: gewoonlijk 1 broedsel in een jaar
Aantal eieren: 10-12 groen- of geelachtige eieren
Broedduur: 24-28 dagen
 Voedsel: Het voedsel van de wilde eend bestaat voornamelijk uit plantendelen, zoals waterplanten, gras, eendenkroos, knolletjes van aardappelen, eikels, peulvruchten en granen. Insecten, visjes en kreeften kunnen ook deel uitmaken van hun menu.
 Jacht en schadebestrijding:
Jacht is toegestaan van 15 augustus tot en met 31 januari.





 
Slobeend Anas clypeata
(E)Northern Shoveler
, (D)Löffelente

Uiterlijk:
De brede platte snavel is kenmerkend voor de soort en daarnaast is het mannetje bont gekleurd.
Grootte: 44-52 cm
 Biotoop: Beken en meren, moeras, oevers, weilanden (uitgestrekt).
 Leefwijze: Overdag op rustige plaatsen (veenplassen en dergelijke) die ze tegen de avond weer verlaten om te gaan foerageren.
 Voortplanting: Het broedgebied van de slobeend is erg uitgestrekt: van het noorden van Scandinavië en Rusland tot aan de Kapische Zee en de Zwarte Zee in het zuiden. In Nederland liggen de broedgebieden in het noorden en het westen.
 Voedsel: De slobeend eet plantaardig materiaal van het wateroppervlak
 Voorkomen in Nederland: De slobeend is in Nederland meer een doortrekker dan een overwinteraar.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Krakeend Anas strepera
(E)Gadwall, (D)Schnatterente

Uiterlijk:
Lengte 46 - 56 cm
De witte spiegel is het makkelijkste kenmerk om een krakeend te herkennen maar deze is alleen bij mannetjes duidelijk te zien. Mannetjes hebben een bruinige kop en een zwart achterlichaam met lichtbruine staart. De rest van het lichaam is grijs en zeer fijn getekend, wat het beste te zien is op de borst. De schouderveren zijn opvallend lang en licht grijsbeige van kleur. Vrouwtjes zijn veel minder opvallend en lijken sterk op de wilde eend. De witte spiegel, de witte buik en de snavel vormen de belangrijkste kenmerken om vrouwtjes van wilde eenden te onderscheiden.
 Biotoop: Beken en meren, moeras, oevers, plassen, rivieren
 Leefwijze: Krakeenden overwinteren hoofdzakelijk in Centraal-Europa en Noord-Afrika. Vooral Zuidwest-Frankrijk en het Iberisch Schiereiland zijn belangrijke overwinteringsgebieden.
 Voortplanting: Paartjes worden meestal in de winter gevormd. De leg van 6 tot 13 eierenbegint pas eind april. Het broeden duurt ongeveer 27 dagen en de de jongen zijn na zeven weken vliegvlug.
 Voedsel: Krakeenden zijn vooral planteneters, maar enig dierlijk voedsel is hen niet vreemd. Het kan zijn dat dit deels 'per ongeluk' wordt gegeten, doordat bijvoorbeeld waterinsecten zich in de vegetatie ophouden.
 Voorkomen in Nederland: Als broedvogel komt de krakeend voor in kleine aantallen (ongeveer 2000 paartjes) in Friesland, de Flevopolders, de Biesbosch, de Ooypolder en in de duinen. Voor de doortrekkers (maart tot en met mei en augustus tot en november) zijn het Lauwersmeer, de Biesbosch, de grote rivieren, het IJsselmeer en de plassen en meren in het noorden, westen en het oosten belangrijke pleisterplaatsen.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Zomertaling Anas querquedula
(E)Garganey
, (D)Knäkente

Uiterlijk:
Mannetjes hebben een brede witte streep boven het oog die doorloopt tot in de nek. De borst is bruin, de flanken fijn grijs gebandeerd en de spitse schouderveren zijn zwart-wit. Vrouwtjes lijken sterk op vrouwtjes wintertaling maar zijn groter, missen de witte streep op de staartzijde en hebben een vaag gestreepte kop.
Lengte: 34 - 38 cm
 Biotoop: Zomertalingen zoeken hun voedsel in kleinschalige plassen en in sloten door natte weiden en hooilanden. Ook verlandingszones van moerasgebieden kunnen een geschikte biotoop voor de zomertaling vormen. Belangrijk zijn een natte, kruidenrijke vegetatie gecombineerd met een goede waterkwaliteit.
 Leefwijze: Zomertalingen zijn in Europa en Azië te vinden, waar ze leven tussen ruwweg 45 en 65 graden noorderbreedte.
 Voortplanting: Legsel: 8 tot 10 roomkleurige eieren
Broedduur: 21 tot 25 dagen
Legmaanden: mei tot en met juli
 Voedsel: Insecten en andere waterbeestjes maar ook plantaardig materiaal
 Voorkomen in Nederland:
In Nederland liggen de broedgebieden met name in Friesland. de kop van overijssel, Noord- en Zuid-Holland en in de rivieren gebieden.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Wintertaling Anas crecca
(E)Teal
, (D)Krickente

Uiterlijk:
De kop van het mannetje is roodbruin en bedekt met een brede groene streep met lichte randen Over de flanken van het mannetje loopt een witte streep Op het achtereind van het mannetje bevindt zich een geelwitte driehoek Het verenkleed van het vrouwtje is lichtbruin met donkere vlekken. Grootte: 36cm
 Biotoop: Beken en meren, hoogveen, moeras, oevers, plassen
 Leefwijze: Vaak in (grote) groepen te vinden. Vliegt met snelle vleugelslagen en is erg wendbaar waardoor de vlucht iets van een steltloper weg heeft.
 Voortplanting: Paartijd: In de wintermaanden worden paartjes gevormd.
Broedtijd: maart tot april
Aantal legsels: 1 broedsel in een jaar
Aantal eieren: 5-12 geelgrauwe eieren
Broedduur: 21-22 dagen
 Voedsel: Waterrijke gebieden met een welige begroeiing van de oevers vormen het leefgebied van de wintertaling, maar alleen op de voorwaarde dat het er rustig is. Watersport en recreatie in 'wintertalinggebied' hebben onherroepelijk hun weerslag op de soort.
 Voorkomen in Nederland:
In Nederland komt de wintertaling voor als broedvogel, doortrekker en als overwinteraar.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Smient Anas penelope
(E)Eurasian wigeon
, (D)Pfeifente

Uiterlijk:
Lengte 46 cm
Vleugellengte 26 cm
Gewicht 800 g
 Biotoop: De smient leeft in niet te open wateren met rijke begroeiing. Op de trek zijn zij zowel langs de kust als op de binnenwateren te vinden.
 Leefwijze: De paarvorming van smienten in de winterkwartieren wordt bevorderd door een groepsbalts met karakteristieke bewegingen en geluiden. Ongeveer in de tweede helft van juni trekken de mannetjes weg naar de ruigebieden. De winterkwartieren liggen in Westelijk Europa en in het Middellandse Zeegebied.
 Voortplanting: Aantal legsels: 1 per jaar
Aantal eieren: 7-10 geel- tot bruinachtige eieren
Broedperiode: mei, juni
Broedduur: 22-24 dagen
 Voedsel: Het menu van de smient bestaat uit jonge scheuten, bladeren, knoppen, zaden, weekdieren en insecten.
 Voorkomen in Nederland: Als broedvogel is de smient zeldzaam, maar als wintergast talrijk.
 Jacht en schadebestrijding:
Tot 1999 mocht de smient worden bejaagd vanaf 1 september tot 31 januari. Met de toenemende aantallen nam ook het afschot toe. Begin jaren tachtig van de vorige eeuw bedroeg het afschot naar schatting 20.000 exemplaren, tien jaar later werden naar schatting 60.000 smienten geschoten. Na 1999 was het jagen op smienten niet meer toegestaan. Vanaf het seizoen 2003/04 zijn door een aantal provincies ontheffingen verstrekt voor het doden van smienten ter voorkoming en bestrijding van schade aan kwetsbare landbouwgewassen. Vanaf 2005 werden door de provincies ontheffingen verleend voor het doden van smienten, dit er ondersteuning van het verjagen van deze vogels naar daarvoor aangewezen foerageergebieden (Beleidskader ganzen en smienten). Bij die verjaagacties zijn in het seizoen 2007/08 in totaal 22.648 smienten geschoten.





 
Pijlstaart Anas acuta,
(E)(Northern)Pintail
, (D)Spiessente

Uiterlijk:
Mannetjes hebben een donkerbruine kop en bovenhals en een witte buik en onderhals waarbij het wit doorloopt in een smalle streep over de zijhals tot achter het oor. Verder grotendeels grijs gekleurd met een zwart-witte staart en een zwartgroene spiegel. Op de bovendelen lange zwarte en roomkleurige veren. Vrouwtjes lijken veel op wilde eenden maar hebben een donkergrijze snavel en een egaal lichtbruine kop. lengt: 51-62 cm (exclusief ong. 10 cm lange verlengde staartpennen)
 Biotoop: Beken en meren, moeras, oevers, plassen
 Leefwijze: Dd pijlstaart gaat bijna alleen 's nachts op voedsel uit. In augustus en begin september zoeken ze vaak samen met de wilde eenden op de graanstoppels naar voedsel.
 Voortplanting: De nesten worden meestal gebouwd op droge plaatsen die soms kilometers van het water verwijderd zijn.
Broedtijd: half april tot in juni
Aantal eieren: 7 tot 11 (groengeel) en worden 22 tot 23 dagen bebroed
Jongen zijn na zeven weken vliegvlug.
 Voedsel: Jaarvogel. Uiterst schaarse broedvogel; doortrekker en wintervogel in vrij klein tot vrij groot aantal.
 Voorkomen in Nederland:
De Waddenzee, het IJsselmeer en de Delta zijn de belangrijkste Nederlandse gebieden voor pijlstaarten. Het aantal overwinterende pijlstaarten is ongeveer 12.500.
 Jacht en schadebestrijding:





Duikeenden

 
Kuifeend Athya fuligula
(E)Tufted duck
, (D)Reiherente

Uiterlijk:
Mannetjes zijn zwart met witte flanken, vrouwtjes overwegend bruin met lichtere flanken. Zowel mannetjes als vrouwtjes hebben een kuif, maar deze is bij mannetjes wat langer. De vrij grote kop heeft bij mannetjes daarnaast ook een paarsachtige glans.
Lengte: 40 - 47 cm
 Biotoop: Beken en meren, moeras, plassen, rivieren, vennen
 Leefwijze: Kuifeenden zijn bijna alleen overdag in de weer. Onder water zoeken ze naar voedsel, waarbij ze tot 7 meter diep kunnen duiken. In de trektijd vormen ze samen met de tafeleenden groepen.
 Voortplanting: De kuifeenden beginnen in de eerste week van juni broeden.
Aantal eieren: 5 tot 12 (grauwgroen) en worden 23 tot 25 dagen bebroed
De jongen zijn na 9 weken vliegvlug.
 Voedsel: voornamelijk schelpdieren zoals zoetwatermossels, maar ook kreefachtigen, insecten en plantaardig materiaal
 Voorkomen in Nederland: In Nederland broeden de kuifeenden vooral in het westen en noorden en in het rivierengebied. Het aantal broedparen neemt toe. Behalve broedvogel is de kuifeend ook een doortrekker, maar vooral een overwinteraar. Erg veel kuifeenden zijn te vinden op het IJsselmeer, in de deltagebieden en bij de grote rivieren.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Toppereend Aythya marila 
(E)Scaup, (D)Bergente

Uiterlijk:
Lengte: 42 tot 51 cm
De toppereend lijkt op de in Nederland meer algemene kuifeend. Het mannetje is de onderscheiden door het ontbreken van de kuif en door het doorzetten van de witte flanken in een witte rug met kleine zwarte vlekken. Het vrouwtje is te herkennen aan de brede witte ring rond de snavel.

 Biotoop: Relatief ondiepe wateren - tot zo'n 15 meter diepte - waarin veel driehoeksmosselen leven en die in de winter niet te snel dichtvriezen vormen een uitstekend winterverblijf voor de topper. In het broedgebied leeft de topper vooral op toendrameren. Het nest wordt dikwijls gemaakt in open gebied en is niet meer dan een kuiltje in de grond, bekleed met dons en planten.
 Leefwijze: Toppereenden leven in (grote) groepen op grote wateren. Hier vinden zij ook hun voedsel.
 Voortplanting: De nesten liggen, vaak dicht bij elkaar, op kleine eilanden in meren. Het legsel bestaat uit 6 tot 9 eieren die 24 tot 25 dagen worden bebroed.
 Voedsel: Fourageert overdag, duikt tot 6 m diepte. Eet op zoutwater hoofdzakelijk schelpdieren, in mindere mate garnalen, insecten en wormen.
 Voorkomen in Nederland:
Wintergast en doortrekker. Als overwinteringsgebied zijn het IJsselmeer en - vooral bij strenge vorst - de Waddenzee van groot internationaal belang. Toppers die in Nederland overwinteren zijn afkomstig van IJsland, uit Finland, Noorwegen en Siberië. 
 Jacht en schadebestrijding:






 
Tafeleend Aythya ferina
(E)Pochard
, (D)Tafelente

Uiterlijk:
Met hun roodbruine kop met middenin een knalrood oog, zwarte borst en grijs lichaam zijn mannetjes tafeleenden opvallende verschijningen. Je kunt ze het hele jaar tegenkomen, maar vooral in de herfst, winter en vroege voorjaar zitten er heel veel in ons land.
 Biotoop: Beken en meren, moeras, plassen, rivieren
 Leefwijze: Tafeleenden zijn duikeenden maar soms zie je ze ook grondelen als een wilde eend. Op die manier zoeken ze voedsel tussen waterplanten: jonge scheuten van waterplanten en wat zich daar eventueel aan gedierte tussen ophoudt. Het mannetje van de tafeleend trek al in juni weg als het vrouwtje nog aan het broeden is. In grote aantallen trekken ze naar de grote meren in Europa, waaronder het IJsselmeer, om te ruien. De vrouwtjes en de jongen volgen later.
 Voortplanting: De leg begint midden april. De eieren (6 tot 9) worden 23 tot 24 dagen bebroed. Na 7 weken zij de jongen vliegvlug en worden de familiebanden verbroken.
 Voedsel: Voedt zich met kleine waterdietjes en met wortels, bladeren en knoppen van onderwaterplanten.
 Voorkomen in Nederland:
Broed voornamelijk in het westen en het noorden, maar ook in droge streken in Drenthe en Noord Brabant. De doortrek is van augustus tot november en van februari tot april.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Krooneend Netta rufina
(E)Red-crested pochard, (D)Kolbenente

Uiterlijk:
Lengte: 53 - 57 cm
Spanwijdte: 85 - 90 cm
Geeloranje kop, zwarte borst, bruine rug; donkerder dan de flanken. In de vlucht zijn de brede witte vleugelstrepen duidelijk zichtbaar.
 Biotoop: Moeras, plassen
 Leefwijze: Krooneenden zijn broedvogels van meren en plassen met een riet- of kruidenrijke oever, waarin het nest wordt gebouwd. Een rijke onderwatervegetatie, liefst van kranswieren, is een vereiste, daar deze planten de hoofdmoot van het menu uitmaken. Dierlijk voedsel als slakjes en insecten vormt slechts een aanvulling hierop. Krooneenden zijn oorspronkelijk afkomstig uit Azië, waar de soort in ondiepe steppemeren met een rijke onderwatervegetatie leeft. Pas sinds 1942 broeden krooneenden in Nederland. Aangenomen wordt dat het de krooneend naar West-Europa uitweek omdat de kwaliteit van het oorspronkelijke leefgebied sterk afnam. De Nederlandse krooneenden brengen de winter groepsgewijs door op grote open wateren, van het IJsselmeer tot in Zuidwest-Europa.
 Voortplanting: Broedtijd: eind april tot in juli
Aantal eieren: 6 tot 12 (1 legsel)
 Voedsel: Plantaardig voedsel, hoofdzakelijk kranswieren.
 Voorkomen in Nederland:
Jaarvogel. Zeer schaarse broedvogel; doortrekker en wintervogel in zeer klein aantal
 Jacht en schadebestrijding:






 
Witoogeend Aythya nyroca
(E)Ferruginous Duck
, (D)Moorente

Uiterlijk:
Lengte: 38 - 42 cm
De witoogeend is een kleine eend met een warme, roodbruine kleur. De vogel dankt de naam aan de witte iris van het mannetje. Het vrouwtje heeft een bruine iris en heeft bovendien een valer verenkleed. De onderstaart van zowel het mannetje als het vrouwtje is duidelijk wit van kleur. In de vlucht is er een brede, witte vleugelstreep zichtbaar, die doorloopt tot in de punt.
 Biotoop: Witoogeenden zijn in de herfst en de winter te vinden op grote open wateren. Zij hebben zich dan wel eens gemengd tussen kuifeenden.
 Leefwijze:
 Voortplanting: Ze broeden in moerassige gebieden langs laaggelegen meren, waar voldoende waterplanten aanwezig zijn. Het nest wordt goed verborgen tussen het riet of andere waterplanten. Soms wordt er ook bij visvijvers gebroed. Er worden acht tot tien eieren gelegd, die in 25 – 27 dagen uitkomen. De jongen zijn na = 50-60 dagen vliegvlug.
 Voedsel: De witoogeend duikt onder water op zoek naar voornamelijk plantaardig materiaal en zaden, in mindere mate wordt dierlijk voedsel gegeten.
 Voorkomen in Nederland:
In Nederland is de witoogeend een dwaalgast, die zich voornamelijk in de winter solitair of soms in kleine groepjes laat zien.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Brilduiker Bucephala clangula
(E)Goldeneye
, (D)Schellente

Uiterlijk:
Beide geslachten een puntige kop en mannetjes hebben een opvallende witte vlek onder het oog.Brilduikers duiken om aan hun voedsel te komen en hebben vroeg in het voorjaar een opvallende balts waarbij de mannetjes hun kop op de rug leggen. Mannetjes hebben een zwart-wit verenkleed met een groen-zwarte kop. Staart en rug zijn zwart en de onderdelen, flanken en een vlek onder het oog zijn wit. Vrouwtjes zijn minder opvallend en zijn asgrijs gekleurd met een bruine kop
Lengte: 40 - 48 cm.
 Biotoop: Beken en meren, moeras, plassen, rivieren, zee
 Leefwijze: De brilduiker is een zeldzame broedvogel in Nederland en kan vooral in de winter in ons land gezien worden. Brilduikers zijn holenbroeders.
 Voortplanting: In Nederland is de brilduiker een uiterst schaarse broedvogel.
Broedperiode: vanaf begin april
Aantal legsels: 1
Aantal eieren: 6-11
 Voedsel: Schelpdieren en andere zoetwaterdieren.
 Voorkomen in Nederland:
De brilduiker kan het hele jaar door in Nederland waargenomen worden, maar het accent ligt op de wintermaanden, vooral de maanden december tot maart. Grote aantallen (duizenden) bevinden zich dan in het deltagebied, op het IJsselmeer en in de grote rivieren, maar ook op kleinere wateren, dus zowel in zoet als in zout water.
 Jacht en schadebestrijding:





Zeeëenden

 
Eidereend Somateria mollissima
(E)Eider
, (D)Eiderente

Uiterlijk:
Een volwassen exemplaar is ongeveer 60 centimeter groot en is daarmee groter dan de wilde eend. Het mannetje is opvallend zwart-wit gekleurd met een groene vlek op het achterhoofd en een witroze borst. het vrouwtje is bruin met zwarte streping.
 Biotoop: Intergetijdenzone, wad en zee.
 Leefwijze: Het is een snelle vlieger die (in horizontale vlucht) 113 km per uur haalt.
 Voortplanting: Broedperiode: begin mei tot eind juni
Koloniebroeder: ja
Aantal legsels: 1
Aantal eieren: 2 tot 6
Broedduur: 28 dagen
 Voedsel: Kokkels en mossels.
 Voorkomen in Nederland:
De eider heeft zijn broedgebied geleidelijk naar het zuiden verplaatst. Rond 1800 waren de eerste broedgevallen in het Deense waddengebied en in 1906 broedde de eerste eider op Vlieland. Daarna steeg het aantal sterk tot in de jaren 1960 door vergiftiging met bestrijdingsmiddelen een daling optrad. Daarna trad een spoedig herstel in en rond de eeuwwisseling was het aantal broedparen gestegen tot 10.000. Daarna halveerde het aantal weer, waarschijnlijk door de verslechterde voedselomstandigheden in de Waddenzee.
 Jacht en schadebestrijding:





Zaagbekken

 
Nonnetje Mergellus albellus
(E)Smew
, (D)Zwergsäger

Uiterlijk:
Mannetje prachtig wit met duidelijk scherp belijnde zwarte tekeningen. In de vlucht maken ze een bonte, zwart-witte indruk. Zij zijn uitstekende duikers, die achter hun prooi aanzwemmen. Nonnetjes jagen ook in groepen. Het mannetje heeft een wit verenkleed, met zwart masker voor en rond het oog en een zwarte streep achter de ooglijn en zwarte tekening op de lichte vleugels. Het vrouwtje is minder opvallend: heeft een roestbruine kop met witte keel en een donkergrijs lichaam.
Lengte: 38 - 44 cm
Spanwijdte: 56 - 69 cm
 Biotoop: Beken en meren, kust, moeras, plassen, rivieren
 Leefwijze: Broedt in het hoge noorden in boreale bossen aan traagstromende rivieren en heldere meren. Het nest wordt gemaakt in een boomholte en bekleed met dons. In Nederland zijn nonnetjes vooral te vinden op grotere wateren. Het Markermeer en IJsselmeer zijn favoriet, maar ook op de plassengebieden (Reeuwijk, Loosdrecht, Vinkeveen en vooral Weerribben en Wieden) zijn soms flinke aantallen te vinden.
 Voortplanting: Broedperiode: mei
Aantal legsels: 1
Aantal eieren: 6 - 9
 Voedsel: Eet voornamelijk allerlei visjes, maar ook kreeftachtigen, slakken en waterkevers.
 Voorkomen in Nederland:
De in Nederland overwinterende nonnetjes zijn, afgaande op ringonderzoek, vooral afkomstig uit het noorden van Rusland en uit Siberië.
OverwinteringsgebiedNederland is een van de belangrijkste overwinteringsgebieden in Noordwest-Europa.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Middelste zaagbek Mergus serrator
(E)Red-breasted merganser
, (D)Mittelsäger

Uiterlijk:
Mannetje heeft een kopergoene kop, met wilde kuif. De roodbruine zwart gestreepte borst wordt gescheiden van de kop door een witte halsband. Het bovenkleed is zwart met een brede witte vleugelstreep. In de vlucht zijn de witte vleugelvlekken duidelijk zichtbaar. Vrouwtje is minder opvallend gekleurd. Zij heeft een kaneel bruine kop, met een korte kuif. Het vrouwtje lijk veel op het vrouwtje van de grote zaagbek. Bij de grote zaagbek is een scherpe grens tussen de bruine kop en de licht gekleurde buik aanwezig. Bij de middelste zaagbek loopt deze geleidelijk over. Het vrouwtje heeft een bruingrijs getint verenkleed.
Lengte: 52 - 58 cm
Spanwijdte: 67 - 82 cm
 Biotoop: Beken en meren, kust, zee
 Leefwijze: Middelste zaagbekken komen voor in het noorden van Amerika en Eurazië. In Europa broeden ze vooral op IJsland en in Fenno-Scandinavië, op zoute en brakke meren, in riviermondingen en vergelijkbare plaatsen.
 Voortplanting: Broedperiode: juni tot begin juli
Aantal legsels:1
Aantal eieren: 7 - 12
 Voedsel: Het voedsel bestaat uit visjes, kleine kreefjes, paling, krabben, garnalen, wormen en insecten.
 Voorkomen in Nederland:
Jaarvogel. Uiterst schaarse broedvogel; doortrekker en wintervogel in vrij groot aantal.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Grote zaagbek Mergus merganser
(E)Goosander
, (D)Gänsesäger

Uiterlijk:
Volwassen mannetjes grotendeels wit met een zwarte kop en bovenhals. De kop heeft wel een groenachtige glans maar deze is alleen op korte afstand te zien. Bovendelen grotendeels zwart. Vrouwtjes hebben een grotendeels grijs lichaam met een lichtere borst die scherp is afgesneden door de donker roodbruine hals en kop. Vrouwtjes hebben een volle kuif, bij de mannetjes hebben een apart 'bol' achterhoofd.
Lengte: 58 - 68 cm
 Biotoop: Beken en meren, moeras, plassen, riviere
 Leefwijze: In Nederland verblijven grote zaagbekken vooral op grote en middelgrote, zoete, stilstaande wateren. Het IJsselmeer, het Vechtplassengebied en natuurontwikkelingsgebieden langs de grote rivieren zijn belangrijke overwinteringsgebieden.
 Voortplanting: Broedt vooral in Rusland en Scandinavië. Grote Zaagbekken broeden nogal eens in boomholten. Na het drogen van de veren (binnen twee, drie dagen), worden de kuikens aangemoedigd het hol te verlaten. Ze maken dan een flinke val, soms wel tot negen meter, maar de kuikens blijven altijd ongedeerd.
 Voedsel: Vis en (larven van) waterinsecten
 Voorkomen in Nederland:
Jaargast. Doortrekker en wintergast in vrij groot aantal; zomergast in uiterst klein aantal.
 Jacht en schadebestrijding:





Andere eenden

 
Bergeend Tadorna tadorna
(E)Shelduck
, (D)Brandgans

Uiterlijk:
Mannetjes en vrouwtjes zijn vrijwel identiek, voorzover het verenkleed betreft. Alleen aan de snavelknobbel en het formaat is het onderscheid te maken.
Lengte: 55 - 65 cm
 Biotoop: Duinen, gorzen en slikken, intergetijdenzone, kust, oevers, wad
 Leefwijze: Bergeenden komen voor in een brede band (tussen 40 en 60 graden noorderbreedte) van Ierland tot in West-China. In Europa broeden vooral in het Verenigd Koninkrijk, Zweden en in Nederland veel bergeenden. In juli vertrekt bijna de hele populatie bergeenden van Nederland, Engeland en Duitsland naar de Bocht van Helgoland. De jonge vogels blijven achter en worden in crèches opgevangen door een paar achterblijvende volwassen eenden.
 Voortplanting: Broedperiode is variabel, meestal vanaf begin mei - juni
Koloniebroeder: nee, hoewel de bergeend wel regelmatig in groepen te zien is.
Aantal legsels: 1
Aantal eieren: 8 - 15, soms meer (vrouwtjes leggen soms eieren in elkaars nest)
 Voedsel: Slakjes, geleedpotigen en wormen.
 Voorkomen in Nederland:
Jaarvogel. Vrij talrijke broedvogel; doortrekker en wintervogel in (vrij) groot aantal.
 Jacht en schadebestrijding:






 
Nijlgans Alopochen aegyptiaca
(E)Egyptian goose, (D)nil-Gans



Uiterlijk:
Lengte: 66-71 cm
Spanwijdte: 110-130 cm
Gewicht: 1.5-2.3 kg
De Nijlgans is een vrij grote gansachtige eend met een vrij lange nek en vrij lange poten. Tijdens de vlucht zijn de witte voorvleugel en de zwarte slagpennen opvallend.
 Biotoop: De Nijlgans wordt gevonden in een groot aantal biotopen. De vogel geeft de voorkeur aan gebieden met een afwisseling aan water, bos en grasland tegenover zeer open en minder gevarieerde gebieden. Alleen in gebieden met grootschalige akkerbouw waar plassen en graslanden schaars zijn, wordt deze soort nauwelijks waargenomen (bijv. Flevoland) of is deze beperkt tot buitendijkse gebieden en binnendijkse kreken met moerasontwikkeling langs de oevers (Zeeland). Overdag bevinden Nijlganzen zich doorgaans op een oever, terwijl zij tegen de avond vertrekken naar een foerageergebied tot op enkele kilometers van de plassen. De nacht brengen zij niet in het voedselgebied door.
Ook de Nijlgans broedt in de nabijheid van water. In de Noordelijk Delta worden broedgevallen bijvoorbeeld vooral langs grotere wateren en voormalige kreken vastgesteld. Nijlgansen nestelen doorgaans op de grond (in gebieden met geringe predatiedruk), in dichte vegetatie of onder struikgewas. Maar de keuze voor een broedplaats kan zeer flexibel zijn: nesten worden ook gevonden in oude boomnesten van roofvogels, kraaien of reigers, in boomholten, op hoogspanningsmasten en op gebouwen tot 60 meter hoogte.
De Nijlgans is een territoriale soort. Het foerageren en grootbrengen van de jongen vindt plaats binnen een broedterritorium, dat met ongeveer 1 hectare vrij groot is. Zij blijven rond de broedplaats vaak tot ver in het najaar. Niet-broedende vogels of niet succesvolle broedvogels verzamelen zich in juli in ruigroepen in de nabije omgeving van water. Deze verlaten zij weer in augustus/september. Nijlganzen behouden hun vliegvermogen tijdens de rui. Omdat er in Noord-Afrika, het oorspronkelijke leefgebied van de Nijlgans, naast landpredatoren ook grote waterpredatoren (krokodil) een bedreiging vormen is de mogelijkheid om te kunnen blijven vliegen erg belangrijk. Nijlganzen zijn dus niet zo kwetsbaar als ganzen, die tijdens de slagpenrui niet kunnen vliegen en zich terugtrekken in ontoegankelijke gebieden.
 Ruiperiode: Juli (piek) - augustus
 Voortplanting: Aantal legsels: 1 per jaar
Aantal eieren: 5-10 eieren
Broedduur: 28-30 dagen
Broedperiode: Januari - oktober (piek tussen half april - begin juni)
De Nijlgans broedt in Nederland bijna het hele jaar rond. Volgens Lensink (1999) loopt de broedperiode van eind februari tot oktober en komen eind april/begin juni de meeste jongen uit het ei. In stadparken zijn echter al half december de eerste jongen waargenomen. Volgens van der Jeugd en Majoor (2010) zijn buiten de stad de meeste jongen eind maart te zien. Ook is een tweede broedsel mogelijk. In de Atlas van de Nederlandse Broedvogels wordt beschreven dat Nijlganzen met jongen tussen januari en oktober worden gemeld, met een duidelijke piek tussen half april/begin juni.
Zomerstand in 1977 was <300. In 2013 was de stand 39.544 met een verwachting van 45.000 in 2014.
 Voedsel: Scheuten, wortels, gras en zaden.
 Voorkomen in Nederland:
Komen het gehele jaar door in Nederland voor.
 Jacht en schadebestrijding:
Schadebestrijding vindt op provinciaal niveau plaats.



Bron: KNJV



De wildbeheereenheid is de vereniging van lokale jachthouders en jagers die uitvoering geeft aan verantwoord en duurzaam wildbeheer.